Hodowla karaczana argentyńskiego

Karaczan o średniej wielkości, osiągający do około 5 cm długości, jest interesującym przykładem owada występującego w Ameryce Południowej. Samce tego gatunku posiadają skrzydła, które wykorzystywane są głównie podczas zalotów godowych, co jest typową cechą w zachowaniu wielu gatunków owadów. Młode osobniki charakteryzują się szarobrunatnym kolorem, natomiast dorosłe są czarne z jasnymi plamkami, co może być pomocne w ich identyfikacji.

Te karaczany prowadzą skryty tryb życia, co oznacza, że nie są łatwo zauważalne przez ludzi czy drapieżniki. Ich obecność w środowisku naturalnym Ameryki Południowej może wskazywać na zdrowe i zrównoważone ekosystemy, ponieważ owady te często pełnią ważną rolę w łańcuchach pokarmowych i procesach dekompozycji.

Warunki hodowli karaczanów są istotne dla zapewnienia im odpowiednich warunków do życia i rozwoju. Oto dwie istotne kwestie:

• Wilgotność: Karaczany lubią środowisko o dość wysokiej wilgotności, jednak należy uważać, aby nie przesadzić. Zbyt duża wilgotność może sprzyjać rozwojowi pleśni i innych patogenów. Dlatego ważne jest utrzymanie umiarkowanej wilgotności, zapewniającej im odpowiednie warunki bez ryzyka nadmiaru wilgoci.
• Temperatura: Optymalna temperatura dla karaczanów to zakres od 20 do 30°C. Jednakże, najlepiej jest utrzymać temperaturę na poziomie co najmniej 24°C, gdyż sprzyja to ich szybszemu rozwojowi. W przypadku braku możliwości dogrzewania, można się obyć bez dodatkowego podgrzewania, jednak należy mieć na uwadze, że temperatura ma wpływ na tempo rozwoju tych insektów.

Terrarium

Moje insektarium obejmuje kolekcję około 1500 osobników, które mieszczą się w 40-litrowym zbiorniku akwariowym o wymiarach 40x28x35 cm. Około połowa z górnej części tego akwarium jest zabezpieczona stałą szybą, do której przylega druga, ruchoma część pokrywy, nieprzyklejona bezpośrednio do zbiornika, ale zamocowana za pomocą wytrzymałej taśmy (takiej jak używanej w amerykańskich filmach do związywania bandytów), działającej jako zawias. Dzięki temu rozwiązaniu mam łatwy dostęp do karaczanów, które, dla wygody, nie mają tendencji do wspinaczki po szkle, nawet te najmłodsze. W zależności od ilości utrzymywanych owadów, do akwarium dodaję wytłaczanki jaj, lecz nie więcej niż do połowy wysokości zbiornika, aby zapewnić optymalne warunki życia. Krawędzie i około 2-3 cm przyklejonej części górnej pokrywy zabezpieczam talkoholem, tworząc barierę, która efektywnie uniemożliwia karaczanom wspinaczkę, aczkolwiek nie jest to środek absolutnie konieczny. W terrarium niezbędne jest również umieszczenie miseczki na pokarm, którą regularnie czyścimy, a według preferencji hodowcy, można dodać także poidełko, choć nie jest to element wymagany. Oświetlenie specjalne dla tych stawonogów nie jest potrzebne.

Czym należy karmić karaczana?

Karaczan argentyński jest wszechstronnym żerowcem, który zaakceptuje niemal każdy rodzaj podanego mu pożywienia. Kluczowe jest jednak, aby pamiętać, iż składniki diety tych owadów karmowych bezpośrednio wpływają na stan zdrowia naszej hodowli. Warto zatem unikać pokarmów, które mogłyby być zanieczyszczone środkami insektycydnymi. Moje osobniki Blaptica dubia są karmione zróżnicowaną mieszanką, zawierającą wieloziarniste płatki z dodatkiem owsianki, suchej karmy dla psów oraz kotów i granulatu rybnego, w proporcjach 1:1:1:1. Dodaję do niej również witaminy i minerały z rozpuszczonych w wodzie tabletek musujących, co po zmieszaniu z suchymi składnikami tworzy pełnowartościowy posiłek. Następnie mieszankę zamrażam, co pozwala zachować jej wartości odżywcze, mimo że z powodu dużej konsumpcji przez karaczany, pokarm szybko się zużywa. Dieta tych owadów jest również wzbogacana o owoce i warzywa z grubo obraną skórką, a czasami, kiedy mam ochotę na jabłko, ofiaruję karaczanom jego ogryzek, który one skutecznie oczyszczają, zapewniając sobie dodatkowe źródło pożywienia.

Proces rozmnażania

Karaczany charakteryzują się jajożyworodnością. Do kopulacji między samcem a samicą dochodzi stosunkowo szybko po ich ostatniej linience, co odbywa się z dużą frekwencją. Samica, po zapłodnieniu, produkuje pakiet jaj zwany ooteką, który rozwija się w jej wnętrzu przez okres około miesiąca, a jego długość może się różnić w zależności od warunków temperaturowych. Warto zwrócić uwagę, że samice mogą czasami wystawiać ootekę na zewnątrz, co jest formą jej „wietrzenia”. Z jednej ooteki wykluwa się średnio około 30 młodych, które na początku życia, mierząc zaledwie około 5 mm, pozostają w bliskim kontakcie ze swoją matką. W sytuacjach stresowych samica może przypadkowo stracić ootekę, która wówczas może posłużyć jako wartościowe źródło białka dla pozostałych karaczanów lub nawet mrówek. W zależności od warunków temperaturowych, karaczany osiągają dojrzałość płciową w ciągu 2-3 miesięcy, a ich żywotność może wynosić około 1,5 roku, przy czym samce rozwijają się i żyją nieco dłużej niż samice.

Plusy prowadzenia hodowli

Hodowla karaczanów argentyńskich uchodzi za stosunkowo prostą, co przypisywane jest ich wszechstronnej dietetyce oraz odporności na ekstremalne warunki takie jak przesuszenie, przemoczenie, a także na pleśnie, grzyby i roztocza. Ich znaczna płodność, mimo iż nie dorównuje karaczanowi szaremu, w połączeniu z wysoką stopą dojrzewania młodych osobników – co jest efektem niemal całkowitego braku kanibalizmu – gwarantuje nieustanny wzrost populacji. Ponadto, brak zdolności do poruszania się po gładkich powierzchniach jak szkło stanowi dodatkowy atut. Karaczany argentyńskie charakteryzują się również niską zawartością tłuszczu, będąc głównie zbudowane z mięśni, choć minimalna ilość tkanki tłuszczowej zawsze się znajdzie.

Minusy posiadania hodowli

Jednak hodowla ta nie jest pozbawiona wad. Karaczany te mogą wydzielać substancje chemiczne, które potencjalnie mogą wywołać reakcje alergiczne. Osobiście, będąc alergikiem, nie napotkałem problemów uczuleniowych, lecz ryzyko teoretycznie istnieje. Dodatkowo, ich zdolność do rozmnażania się w temperaturze pokojowej może prowadzić do trudności w kontrolowaniu ich populacji. Mimo że może to być postrzegane raczej jako zaleta, w niektórych przypadkach może okazać się uciążliwe i generować dodatkowe koszty związane z koniecznością zapewnienia odpowiednich ilości pokarmu.